Op zondag 27 maart was het zover, de MCN openingsrit 2022, en met een ‘blue sky’
leek het alsof de zon hier ook op gewacht heeft.
Met veertig motoren was de opkomst als vanouds weer groot en ook veel nieuwe
mensen hadden de weg naar de MCN openingsrit gevonden. Aan de bar van het
Lamene petanque centrum werden, op rekening van de club, de koffie en thee vlot
klaar gemaakt. En er was ruim tijd om bij te praten en kennis te maken met de nieuwe
mensen.
Een fotograaf van de plaatselijke krant, Kontakt (de Molenkruier), was ook paraat en
schoot vrolijk links en rechts plaatjes waarbij een van de actiefoto’s geselecteerd
werd en de halve voorpagina in nam in de Molenkruier van 31 maart. (zie foto boven
dit stukje).

In de voorjaarszon deed Rinus de openingsrede en werd de MCN vlag gehesen waarna het MCN
motorseizoen kon beginnen. De rit was uitgezet door Derek van Roon en leidde ons via de
Nedereindseweg, Nieuwegein uit om vervolgens via Montfoort, Krimpenerwaard richting
Ridderkerk te gaan. Waarbij we een lang stuk van de Waal volgende wat voor mooie uitzichten
zorgde.
In Ridderkerk was er de mogelijkheid de lunch te gebruiken op het ruime terras met uitzicht over het
water. En lekker in de warme zon smaakte de lunch prima.
’s Middags liep de route richting Sliedrecht en Hardinxveld, Oosterwijk en Meerkerk waar terug
naar het MCN thuishonk in Nieuwegein. Daar was het gezellig druk en ook hier konden we op het terras van de zon genieten en van een drankje en het bittergarnituur die een paar keer langs kwam.
Oude herinneringen werden opgehaald en nieuwe werden gemaakt en diverse mensen keken al uit naar het geplande weekend in de schitterende motor omgeving in Prüm (Duitsland)
Terugkijkend was het een heerlijke dag met een zeer mooie rit (chapeau voor Derek van Roon) en deed het verlangen aanwakkeren naar meer.
En voor alle nieuwe leden: Welkom!

Avond rit, 10 mei

Na een aarzelend begin leek het voorjaar begonnen. De temperatuur klom naar een behagelijke 18 graden en met volop zon waren alle ingrediënten aanwezig voor een mooie avond rit.

De zeventien motoren die zich op 10 mei bij de McDonalds in de warme zon koesterden waren benieuwd hoe mooi deze rit zou worden. Carlo Caron die de rit uitgezet had, had een bijzonder mooi kunststukje afgeleverd. Als een kunstenaar die een paneeltje schildert a la het bekende ‘Puttertje’, wist Carlo op slechts 92 km een schitterende en diverse rit te creëren. Het was genieten en behoort zeker tot een van de mooiste ritten in de provincie. Wat is Utrecht mooi! De route liep via kleine weggetjes grotendeels over de Utrechtse Heuvelrug en in het uitbundige zonlicht leverde dit prachtige beelden op van mooie kasteeltjes, bossen en prachtige oude boerenhoeven. De route werd in kleine groepjes gereden en tijdens een koffiestop werd de gezelligheid nog groter toen twee groepjes op dezelfde plaats de koffie/thee/limo dronken. 

Een stukje achtergrond over het gebied waar we doorheen gereden zijn;  In de regio “Utrechtse Heuvelrug” staan veel kastelen, en landgoederen zijn omringd door sprookjesachtige bossen. Onder deze regio vallen Baarn, Lage Vuursche, Soestdijk, De Bilt, Bilthoven, Westbroek, Hollandse Rading, Groenekan, Elst, Rhenen, (excl. Achterberg), Soesterberg, Driebergen, Doorn, Maarn, Leersum, Amerongen, Zeist en Den Dolder.

De Utrechtse Heuvelrug ontstond 150.000 jaar geleden tijdens de voorlaatste ijstijd. De eerste vaste bewoners kwamen rond 3000 voor Chr. en richtten hier hun landbouwgronden in. Van deze eerste landbouwers zijn vandaag de dag nog steeds grafheuvels te zien bij Lage Vuursche en tussen Doorn en Rhenen. Grote veranderingen in het landschap werden aangebracht tijdens de Middeleeuwen. De ontbossingen begonnen al in de vroege Middeleeuwen door het winnen van hout en later door het creëren van heidegronden. In de 18de eeuw was de Heuvelrug nagenoeg één groot heideveld geworden. Ook was een groot deel van het gebied sinds de 13de eeuw ontgonnen voor turfwinning. Van dit nieuwe landschap werd in de 17de en 18de eeuw goed gebruik gemaakt door de aanleg van nieuwe buitenplaatsen. Sommige van deze buitenplaatsen zijn nog steeds bewoond of te bezichtigen. Een gebied bij uitstek geschikt voor een avond rit met de motor (of een bezoek op een mooie zomerse ochtend).

Tijdens de terugweg over de dijk ging de zon in het verlengde van de Lek langzaam onder en weerspiegelde in de rivier. De bomen in de uiterwaarden waadde in zonnig, bijna mediterraan licht en met een enkele boot die langzaam de rivier afvaarde was het alsof we door een schilderij van Albert Cuyp reden. Tijdens een korte koffie stop voegde de groep die een eindje achter ons reed zich bij ons en werd het nog gezelliger.

-Rene-

Maandagavond 19 april de 2de Avondrit van dit jaar. Er kwamen bijna 15 motoren naar de McDonalds. Na wat gezellig bijgekletst te hebben vertrokken we rond 19.00 uur in groepjes van maximaal 5 motoren. Over mooie binnenwegen richting Reeuwijks Plassen. De weg dwars door de plassen was afgesloten. Maar onze voorrijder Peter Bothof loodsde ons soepel langs ook een mooie route rond de plassen.

Daarna pakten we de route even verder weer op. De stop in de route was open. Sommigen namen een ijsje (Walter😀😀) en anderen koffie of thee.  Het was weer gezellig op de stop: iedereen was er. Daarna weer verder. Met een ondergaande zon door de Meije. Super mooi.

Rond kwart over negen begon het te schemeren. En reden we weer richting Harmelen. En het laatste stukje snelweg om ruim op tijd weer vóór tienen voor de avondklok weer thuis te zijn. Al met al een mooie en vooral gezellige rit. Met speciale dank aan Tom Agterberg voor het uitzetten van de rit.
Peter

Samen met zo’n negenenzestig andere landen verzetten wij twee keer per jaar de klok. Het idee erachter, energiebesparing, is echter nog omstreden. De ochtend van de MCN Zomertijd rit, toen de klok notabene juist een uur vooruitgezet was, zag ik kans om zowaar (te) laat uit bed te komen. Snel wat boterhammen gemaakt en kokend water in mijn thermoskan gegoten. Gelukkig had ik mijn pony pas gevoerd dus zou hij (/zij) de MCN zomertijd rit van zo’n 195 km zonder te tanken kunnen rijden. En keurig op tijd kwam ik bij De McDonalds aan. Zo’n veertien MCN-ers zouden bij dit vertrouwde vertrekpunt arriveren om in groepjes van max. vijf motoren aan de Zomertijdrit te beginnen.

Als je vanuit Nieuwegein wilt toeren en de snelwegen of provinciale wegen wilt vermijden dan kom je al snel op de Lekdijk terecht. Op zich niets mis mee maar iets meer naar het zuiden ligt die andere grote rivier. In het gebied waar Boudewijn de Groot al over zong, namelijk het “Laaaaand van Maas en Waal” (voor de audio-beten onder ons; Boudewijn de Groot was een populaire Nederlandse zanger in de jaren ’60 en ’70 😊 ).

De maker van de MCN Zomertijdrit, Derek van Roon, had geweldig goed werk geleverd en bracht ons richting Arkel en Leerdam. Tijdens de rit staken we de Waal over en over de Waaldijk reden we richting Gorinchem om vervolgens langs de noordkant van de Waal richting Nijmegen te rijden. De terugweg liep langs de Neder Rijn en het laatste stuk via de Lek weer naar Nieuwegein.

Wat is dat deel van de Waal mooi. Het moet jaren geleden zijn geweest dat ik in dat gebeid gereden heb en het is schitterend. En zolang de grenzen nog dicht zijn is het zeker de moeite waard om dat traject nog een keer te rijden.

Halverwege op de dijk troffen we een cafetaria die zowaar open was en konden we de verleiding niet weerstaan. De cafetariahouder had, anticiperend op eventuele drukte, extra personeel opgetrommeld en was blij met de extra klandizie die wij brachten. Het opeten van de door ons zolang ontbeerde frietjes moest nog wel buiten gebeuren maar ze smaakten er niet minder om.

Een stuk toeren, interessante gesprekken afgewisseld met slap gel*l, uitzicht op de motoren en een bakje warme frieten in je hand, …… heerlijk!

Onderweg bij een benzinestation konden we koffie en thee krijgen en gebruik maken van het sanitair. Tevens konden we een dame in nood helpen die met een geleende vrachtwagen aan kwam rijden en twijfelde of ze benzine of diesel moest tanken. Onze nog niet door Corona aangetaste neuzen maakte een eind aan de twijfel en even later ging zij volgetankt en zielsgelukkig weer op pad.

En gaf ons, samen met deze mooie rit ervaring, een goed gevoel.

Rene

Ik knoopte de veters van mijn Viking-noren vast en stapte het ijs op. Na een paar eerste onwennige slagen kwam er wat van mijn routine terug en even later gleed ik over het ijs wat knisperde onder mijn schaatsen.

“Weer wat anders dan je motor”, grapte mijn buurman.

“Volgend weekend heb ik de eerste MCN toerrit van het jaar” kopte ik terug.

Mijn buurman keek mij verbaasd aan, “Nou dan mag je wel spijkerbanden monteren”. Met een dik pak sneeuw in Nieuwegein en omstreken wist ik wat hij bedoelde.

Krap zeven dagen later, zondagochtend, de dag van de MCN wintertoerrit was ik vroeg wakker. Strak blauwe lucht en een temperatuur die omhoog schoot. Terwijl ik mijn motorlaarzen aantrok keek ik weemoedig naar mijn schaatsen die er naast stonden. Onderweg naar de “Golden Arches” (red.: McDonalds) klom de temperatuur naar vijftien graden. Ondanks dat ik vroeg was stonden een zestal motoren met hun berijders al in de warme ochtend zon onder een strak blauwe hemel. Iedereen was blij om weer vrienden in het echt te zien. Na wat bij te praten en het verwelkomen van twee nieuwe leden (met een zeer mooi motorjack), kwamen in plukjes nog zo’n negen motoren aan rijden waarbij het eerste groepje door een Triumph aangevoerd werd met Diederick aan de hendels.

De KNMV geeft als advies om in compacte groepjes te toeren en om kwart over tien vertrok het eerste groepje van vier motoren. Het was ronduit heerlijk om in dit warme weer op de motor te zitten en iedereen genoot van deze voorjaarsstemming.

Tijdens de route die onder andere richting Rhenen en Wijk bij Duurstede liep, scheen de warme zon tussen de nog kale bomen en gaf zo een bijzonder effect.

Een klein voordeel van het feit dat de restaurants dicht zijn is dat we, met wat zoeken, een zeer rustig terras in het bos vonden. Ruimte genoeg om onze motoren te parkeren en in de zon tussen de bomen onze meegebrachte koffie, thee en broodjes uit te stallen. In de warmte kon je goed de geur ruiken van de bomen die op het punt stonden weer uit te lopen en gingen je gedachten vanzelf naar het voorjaar en de zomer. Voor nu geen “telefoon meetings” en “video conferences” (of de zoveelste Netflix serie) vanwege de lockdown, maar echte geuren en echte mensen om mee te praten (iets harder op 1,5 meter) en een echte toerrit om op je echte motor te rijden.

Na nog iets meer dan een uur rijden lasten we spontaan een nieuwe koffiestop in bij een zeer mooi park in wel een hele rustige omgeving.

Tijdens de rest van de route verbaasden we ons regelmatig over de enorme drukte op sommige plaatsen bij het bos, en genoten we dubbel dat we op de motor waren.

Op de laatste paar kilometers van de ‘winter’-rit passeerde we Houten en na een laatste groet haakte een enkeling af en ging met een grote glimlach op weg naar huis. De overigen reden naar het startpunt bij de Mac in Nieuwegein waar we nog even napraatten en nagenoten in de zon. Een perfect begin van het seizoen.

De tijd voor erwtensoep, boerenkool of een lekker stoofgerecht is aangebroken. Oude gezellige tijden herleven. Voor sommige van ons was de afsluitingsrit een feest van herkenning. Koffie of thee in een thermosfles en zelf meegebrachte broodjes omdat de restaurantjes en cafés dicht zijn. Onderweg tijdens een ingeplande stop, met vier personen buiten rond een picknick tafel, mooie verhalen of nieuwe doelen voor 2021 uitwisselen. En je weet het: Een doel zonder plan is een wens. Samen met de meegebrachte broodjes en koffie of thee, kreeg je vanzelf een nostalgisch gevoel uit tijden met minder restaurants en minder geld te besteden.

Op zich viel het mee met de horeca want diverse gelegenheden hadden door middel van een afhaal service een manier gevonden om toch wat omzet te creëren. Onze vertrouwde McDonalds had zijn deuren open voor o.a. een koffie en thee afhaal service. En voor een breng-service waren de toiletten open.

De uitgezette route was weer grandioos. Wat is Utrecht een mooie provincie en speciaal in de herfst, geen ander seizoen kent zoveel kleuren. Petje af voor Carlo Caron voor de uitgezette route. Mooie dijkwegen, prachtige lanen met aan weerzijden hoge bomen in hun herfstkleuren, en de kleine dorpjes zoals het oude Noordeloos en de schitterende omgeving van Leerbroek en Schoonrewoerd. De zon piepte af en toe tussen de wolken door en een enkele intimiderende donkere regenwolk trok zonder een spatje snel verder zodra hij ons zag. Niet alleen onze groep maar ook de vele wandelaars genoten van de omgeving en het weer. Onderweg kwamen de verschillende groepjes van MCN elkaar regelmatig tegen als ’n groep zijn ‘Coffee break’ hield.

Een zeer mooie en geslaagde herfstrit.

Een dag die niet had misstaan in het midden van de zomer, de zeldzame combinatie van schitterend weer en het besef van een naderende herfst trok zo’n twintig motoren.

McDonalds, gastvrij als altijd, stelde zijn service tegen een kleine vergoeding ter beschikking, koffie, thee en wc. En met de geur van ontsmettingsmiddel rond onze handen trokken we even later onze handschoenen aan en gingen in groepjes van vijf op pad.

Om uit de periferie van Utrecht te komen reden we de eerste veertig kilometers met een beheerst gangetje op een rustige snelweg naar het noord westen. Bij Durgerdam namen we de afslag en waande je in een ander land. Chapeau voor Derek van Roon die de rit uitgezet heeft.

Bochtige dijkjes, piepkleine dorpjes, smalle straatjes en houten huisjes sierden de route. Het weiland bespikkeld met koeien en tussen de weg en het uitgestrekte grasland een altijd aanwezige sloot met het water bijna op asfaltniveau.

In de loop van de ochtend, in een van de minidorpjes deed een terrasje een succesvolle poging ons te lokken. Een plaatje uit een boek van Anton Pieck. Een pleintje met rieten stoeltjes, een warme ochtendzon, een kerktorentje met slagwerk, een aardige gastvrouw met zwaar Amsterdams accent, warme koffie en lekkere appeltaart opgeleukt met een toef slagroom. “Geluk is niet het hebben van veel bezit, maar het hebben van weinig behoeften”. (Epericus, 341 v.Chr).

Even later arriveerde een van onze andere groepjes en werd het plezier nog groter. Onze aardige gastvrouw attendeerde ons nog even subtiel op de RIVM richtlijnen en stelde vlot een tweede tafel ter beschikking. Na de vrolijke gesprekken en de koffie stopten we onze ontsmette handen wederom in onze handschoenen en uitgezwaaid door de gastvrouw en een groepje kinderen gingen we weer op pad.

De route bleef onveranderd mooi en een enkele keer werd een klein stukje van de route ook nog een keer ongepland vanaf de tegengestelde richting bekeken wat een goede driehonderdzestig graden indruk gaf van de oude karakteristieke boerderijen.

In de middag had een van der Valk restaurant voor de ingang een rode loper uitgelegd en alsof het zo moest zijn eindigde deze in een ideale parkeerplaats voor de motoren. De knappe receptioniste wees ons met liefde en een glimlach een plaats buiten op het terras aan. En schoof even later wakend over onze welzijn net zo vriendelijk een extra tafeltje aan waarmee de RIVM richtlijnen gerespecteerd werden. Genietend van de zon en een gevarieerde en goedvullende lunch zagen we hoe een stoet van slanke lage Lamborghini’s, Ferrari’s, Austin Martins, McLaren en een enkele fors geprijsde BMW het parkeerterrein op reed zoekend naar een parkeerplaats. Het nadeel van twee extra wielen.

’s Middags ging de tocht verder door het landschap wat zo uit een schilderij van Jan Steen kwam en voor elk wat wils was er in de middag zelfs, geheel ongepland, een stukje onverharde weg. De diverse hoge smalle boogbruggetjes maakten de blijdschap compleet. In een stadje viel onze blik op een rustig terrasje in de zon en even later stelde de jongedame die onze bestelling opnam bijzondere belangstelling voor onze trip. Plichtsgetrouw als ze was ging ze helaas niet in op onze uitnodiging om mee te rijden.

Aan het einde van de middag reden we in een gestaag tempo de veertig kilometer terug naar Utrecht en keken nog een keer om naar deze zeer geslaagde dag.

Rene van Alem

Saddle up, it’s evening.

Als cowboys/-girls in een spaghettiwestern reden ze tegen het einde van de dag vanuit diverse richtingen naar de oude ranch van McDonalds. Na een controle door een van de stalknechten of ze op hun tochten over de prairies geen uitheemse ziektes opgelopen hadden mochten ze de ranch binnen en eenmaal binnen zochten ze elkaar op met een mok in de hand, gevuld uit de oude pruttelende koffie pot, om de laatste nieuwtjes te delen.

Toen de oude klok in de McDonalds ranch zeven uur sloeg keken ze op uit hun gesprekken. Een koe loeide in de verte, een paard hinnikte onrustig, een knal van een McDonalds kinderballon die kapotknapte. Niemand zei wat iedereen begreep, het was tijd to saddle up. Holsters werden strak getrokken, een Stetson werd dieper over de ogen getrokken als weerwoord tegen de laag hangende zon, gelaarsde voeten werden over zadels gestoken.

Zo’n achttien motoren vertrokken in kleine groepjes, hun silhouet scherp aftekenend tegen de rode ondergaande zon. Een mondharmonica als begeleidende muziek van wijlen Ennio Morricone ontbrak. Het zij hem vergeven.

De posse reed naar het oosten om bij Wood Hills (red.: Houten) naar het Zuiden af te buigen en via kleine weggetjes langs Werkhoven en Cothen verder te trekken richting de Neder-Rijn. Op deze tijd waren er weinig andere mensen die van dit pad gebruik maakten waardoor de groep alle aandacht op de omgeving kon richten. Het uitzicht was spectaculair. De warme ondergaande zon streek met rode stralen over de uitgestrekte landerijen en het vee wierp lange schaduwen op het grasland. Het opgewaaide stof glinsterde in de lucht toen de posse voorbij reed. Na iets meer dan een uur rijden stopte de geharde mannen en vrouwen voor kort overleg waarbij iedereen dezelfde mening deelde en bij de eerste uitspanning stapte ieder met dezelfde gedachte van het zadel. Koffie!!! (en een thee).De jonge diensters vlogen als bezige bijen rond de groep om het hun zo goed mogelijk naar de zin te maken tersluiks met bewondering kijkend naar de stalen rossen die net buiten het terras stonden. Tijdens hun verblijf bij de uitspanning sprak de groep onderling hun waardering uit voor de tracker Derek van Roon die kans gezien had om zo een mooi pad te ontdekken en uit te zoeken. De zon was bijna onder toen de koffie op was en de route vervolgd werd. Behendig mende de groep hun stalen rossen de smalle bochtige dijk over met naast hun de kolkende rivier de Lek. Plots schoot in het donker tussen de groep een konijn het pad over maar door de snelle reflexen van een van de rijders kon voorkomen dat het geschrokken dier de kerst niet zou halen.

Bij Amerongen hield het pad plots op en keken de mannen uit over het brede donkere water voor zich. Wat nu? Gelukkig had een veerman hen opgemerkt en haastte zich met zijn vaartuig naar hen toe maar niet voordat hij eerst andere reizigers aan de overkant afgezet had. Kort werd onderhandeld over de te betalen vergoeding maar ook voor de veerman was het een mooie avond en nam hij met genoegen de weinige duiten aan die een van de groepsleden bij zich had.

Aan de overkant van het water kronkelde het donkere pad verder de rivier volgend in de richting van het vertrekpunt. De stalen rossen wilden na iedere bocht onstuimig in het donker voorwaarts springen maar wakend over ieders veiligheid werd hun enthousiasme door de berijders in bedwang gehouden.

Na de nodige kilometers met relaxed stuurwerk en een laatste groet gingen de stofwolken uiteen toen de posse zich opsplitste en ieder met een glimlach terug reed naar zijn eigen dorp.

Rene van Alem

Na maanden noodgedwongen thuiszitten of rondjes rondom de kerk rijden, was het dan eindelijk zover: een lang weekeinde motorrijden langs de Moezel!

Een paar waaghalzen waren al eerder in het buitenland geweest, maar voor de meesten was dit de eerste buitenland ervaring van het seizoen 2020.

Uiteindelijk hadden zich 13 deelnemers gemeld voor een paar dagen genieten, met hotel Sonnenblick als uitvalsbasis. Een bekende omgeving, waar MMC’72 ieder jaar een uurtje verderop kampeert (gaat dit jaar helaas niet door), en vlak naast Treis-Karden, waar we in 2016 met Rijschool Safety een trainingsweekeinde hadden. Enig minpuntje was de temperatuur: Voor deze dagen werd rond of boven 30 graden voorspeld.

Peter en Harry waren al een paar dagen eerder naar de Vogezen afgereisd. Adri, Yacinthe en Willem vertrokken wat vroeger, Wim wat later, en dus reden er om 8:30 uur zeven leden bij de McDonalds weg. Diederik reed voorop naar Maastricht, maar had niet meegekregen dat de rest eigenlijk naar Venlo had gewild. Maar alle wegen leiden naar Rome (ca. 2.856.133 inwoners) en naar Lütz (ca. 285 inwoners), dus dat gaf verder niet.

Na een koffiepauze bij een tankstation en een tankstop in Vaals reden Henny, Agnes en Martin achter Rinus aan, en nam Diederik Susan en mij onder zijn vleugels. Via het (drukke) drielandenpunt reden we België in, maar toen werd ons groepje nog kleiner. In Eupen moest ik even wachten om een drukke kruising over te steken en raakte ik Diederik en Susan kwijt. En omdat mijn Tomtom een andere route had dan Diederik, was de kans klein dat ik ze nog terug zou vinden.

Maar zoals de grote meester al wist:’ Ieder nadeel hep een voordeel’. Voor mij betekende dat ik rond 13:00 uur de grens met Duitsland overschreed en mijzelf in Roetgen bij de plaatselijke bakker trakteerde op airconditioning en een vorstelijke punt kersentaart. Even verderop pakte Tomtom de route op en geleidelijk kwam ik dichter bij het einddoel. De thermometer zakte in de bossen nog wel onder de 30 graden, maar op de open weg kwam hij er weer net zo snel boven. Verder viel er weinig te klagen: Er was op vrijdag niet te veel verkeer, de omgeving was mooi, dus wat wil een mens nog meer.

Maar anderhalf uur later smaakte een halve liter alcoholvrije Weizener mij echter zo goed, dat ik de route toch wat korter maakte. Vanaf Daun via Lützebach naar Cochem, en dan nog 20 minuten langs de Moezel om in Lütz te komen. Peter en Harry hadden maar 170 km hoeven te rijden en waren er als eersten. Adri, Yachinthe en Willem kort erna en ook Wim zat al op het terras, toen ik rond 18:00 uur aan mijn volgende halve liter begon. Motorrijden bij 30+ maakt erg dorstig!

De anderen volgden wat later. De warmte bleef lang hangen, het bier bleef koud en na een eenvoudige maar voedzame Schweinehackse volgde een gezellige avond. Wim en ik deden het licht uit en vielen als een blok in slaap.

De volgende ochtend tikte de regen tegen ons zolderraam, en bleek de lucht egaal grijs in plaats van stralend blauw. Mobiel internet is in Duitsland maar matig, en de Wifi in het hotel was ook niet zo snel maar uiteindelijk zag iedereen dat we nog even geduld moesten hebben.

De tijd werd gedood met kletsen en een spelletje, en om 9:55 uur plunderde Adri voor de 2e keer het ontbijtbuffet, zodat het personeel snel klaar was met opruimen.

Tegen 10:30 klaarde het een beetje op, en nadat Susan mij omstandig had verzekerd dat ze mij vandaag niet uit het oog zou verliezen reden we achter Rinus aan weg, en volgden de route die Peter had uitgezet. Helaas volgde de regenbui dezelfde route, en hoewel het niet erg hard regende, waren we de nattigheid snel zat. Tegen 12:00 uur stopten we in Sankt Goar. Merkwaardig genoeg verkocht het restaurantje alléén koffie, en géén Kuchen. Gelukkig zat er 100 meter verderop in de straat een bakker die het precies andersom deed, en daar kochten we een stuk Streuselkuchen waar we met z’n drieën genoeg aan hadden.

Tijdens de pauze was de regen verder Noordwaarts gedreven, en door de warmte van de vorige dag droogden de wegen snel op. Na de koffie reden we verder langs de Rijn. Rinus en ik bezweken niet voor de verleidingen van de Loreley, maar gingen achter Susan aan. Het werd zoals verwacht snel warmer en door de regen van die ochtend erg benauwd.

Na een uur of twee rijden werd het toch wel weer tijd om de inwendige mens te versterken. De gehuchtjes die we doorkruisten boden weinig soelaas, tot een voorbijganger ons naar Kirn stuurde. Een paar kilometer van de route, maar met een erg gezellig pleintje. Op het terras van een barretje vonden we een tafel met parasol, de naastgelegen snackbar serveerde Currywurst, niets mis mee!

De ijssalon aan de overkant zag er ook verleidelijk uit, maar dan bestond het risico dat we de hele middag bleven plakken. Dus klommen we weer in het zadel, met het stellig voornemen om later tóch aan die verleiding toe te geven. Een uurtje later, bij een eenzaam restaurant langs de route was het gelukkig zo ver. Van de kleine, maar fijne ijskaart koos ik de Nusskracker, met een ferme scheut échte advocaat. Aan het einde van de middag vonden we het hotel terug en sprongen direct onder de douche. Want het was wel érg warm geweest!

In het hotel was het drukker dan de avond ervoor, goed dus voor de eigenaren. Peter was die middag over een oliespoor uitgegleden, maar had ten koste van een pijnlijke enkel de boel heel kunnen houden.

Het personeel had de Grillabend strak en Corona-proof georganiseerd, en Eddie de eigenaar deelde na het eten nog een rondje kruidenbitter uit. De avond was, op een klein buitje na, bijna gelijk aan de vorige: Warm, gezellig, Young MCN lag als eerste op bed, en Wim en ik gingen als laatsten.

Zondag gingen we weer terug naar huis. De meesten althans, Peter en Harry bleven nog een paar dagen in Duitsland hangen. Susan en ik besloten om in de ochtend de route van Adri te volgen, en na de lunch de snelweg op te zoeken, zodat we niet te laat thuis zouden zijn. Na het ontbijt stopte ik mijn tas in mijn koffer en wachtte geduldig totdat Susan de drie koffers van haar Honda weer gevuld had. Het zou vandaag beduidend minder warm, maar nog wel behaaglijk worden.

Rond 9:30 reden we Noordwaarts, naar huis. In Duitsland zijn de bakkers ook op zondagochtend open, maar het duurde geruime tijd voor ik er één ontdekte. Tegen elf uur zag ik licht branden in een supermarkt, met een bakker in het voorportaal. We konden nog net koffie en thee krijgen, want om elf uur sloot de tent. Ik nam er een Pflaume-dinges bij, maar die bleek net zo groot als de Kuchen die we gisteren nog door drie hadden gedeeld. Dat was een flinke hap in je eentje!

Toen alles achter de kiezen zat reden we verder. Een klein stukje verder bleef een derde motor ons volgen, en bij een stoplicht zag ik de pretoogjes van Wim achter het vizier glimmen. Gedrieën reden we nog een uurtje door en in Eicherscheid stopten we bij Balkan restaurant Zur Post voor de lunch. Wim was hier op de heenreis toevallig ook al gestopt, en wilde de rest van het menu nog proberen.

Susan en hij bestelden een uitgebreide maaltijd, maar ik had aan een kop soep wel genoeg. Later nog een ijsje toe, en we stapten weer op. Wim volgde de route verder naar Nieuwegein, maar Susan en ik draaiden een kwartiertje verder de snelweg op. Een uurtje later bij Venlo nog even tanken en toen nog anderhalf uur in een slaapverwekkend tempo terug naar huis.

Moest het er maar weer eens van komen.

De motor volgetankt naast de Mc Donalds en daarna aangekomen bij laatstgenoemde. Daar stonden nog 6 motoren met berijders te trappelen om te vertrekken. Afijn daar gingen we in twee groepjes van 4-en 3 rijders.

Ik zat in het groepje van 3 samen met Hennie (BMW R1100RT) en Diederik (Triumph Speed Twin) die de voorste rijder was.

Hoewel de andere groep al was vertrokken en ik nog wat zat te hannesen met de navigatie hadden we al voor het bereiken van het korte stukje snelweg de andere groep bereikt. Diederik had de gang goed te pakken en wist hier en daar nog een alternatieve route.

Hierdoor moest er soms wat bijgestuurd worden om weer op de juiste koers te geraken.

Voor de lunch nog een stop langs het water gehad met mooi uitzicht vanaf het terras bij brasserie De Roskam in Hurwenen.

Vandaar was het nog een klein stukje naar Moeke Mooren.

Onderweg kwamen we de andere groep weer tegen die elders wat hadden gedronken. Omdat we niet gereserveerd hadden mochten we “binnen zitten”. Dit was dus half buiten onder het afdak. Goed gegeten en modern besteld via tablet. Klanten hadden een speciale coronaroute over het terras, maar personeel hoefde zich daar niet aan te houden. Nooit geweten dat corona zo selectief werkt.

De mooie rit weer vervolgd door de Betuwe en op de pont bij Wijk bij Duurstede afscheid genomen. Thuis aangekomen kon ik precies nog de start van het F1 wonderkind Max zien.

Het was een prachtige rit die ik nog wel eens wil gaan rijden als het iets koeler is.

Greetz Peter B.