“OOh, Help”, was het eerste dat ik dacht toen ik wakker schrok. Vanaf het nachtkastje lachten een 6, een 3 en een 0 mij hartelijk uit. Vooral de 3 had veel plezier, dat had immers ook een 0 moeten zijn. Ik had een uur gepland om mijn spulletjes te pakken, te ontbijten, te tanken en dan op mijn gemak naar de P+R Nieuwegein –Zuid te rijden, waar ik om 7:00 uur met Wim Uijlenbroek had afgesproken. Door een super efficiënte uitvoering van de planning, en door met hoogst illegale snelheden over de stille provinciale wegen te rijden, stond ik uiteindelijk om 7:05 uur hijgend op een verder verlaten parkeerplaats bij Nieuwegein –Zuid. Langzaam drong het tot mij door: Ik had immers met Wim afgesproken, dus daar kwam nog wel een Utregs kwartiertje bij.
Een kleine tien minuten later snorden wij zuidwaarts over de A2.
Onder ons zwart asfalt, erboven een helder blauwe lucht, en aan de linkerkant kleurde de opkomende zon de horizon prachtig in alle denkbare tinten oranje. De weersverwachting voorspelde in de middag zo’n 25 graden maar ik was blij dat ik toch nog een trui aangetrokken had. Na twintig minuten reden we langs Den Bosch en na een uur reden we de provincie Limburg binnen. De zon had inmiddels aan kracht gewonnen en toen we om 8:45 Heerlen binnenreden was de temperatuur zeer aangenaam. De trui kon weer uit! Op de camping hadden we Hans van den Berg en Ronald Maus snel gevonden. Hans was zelfs al klaar met inpakken. Na de inschrijving en een bak koffie gingen we om 9:30 uur van start.
Het weer was fantastisch, de Limburgse heuvels ook en al snel reden we door Wallonië. Na een uur of twee weer een kop koffie (Helaas zonder gebak, dus nam Wim ijs), en na nog een uur rijden moest er pas op de Belgisch- Duitse grens wat eten in. Genietend van de Gurbürgerliche Küche becommentarieerden wij zwijgend een andere groep Nederlanders die een soort parodie op “Wild Hogs” opvoerden.
Voort ging het weer, zuidwaarts door het heerlijke Duitse landschap met haar vele bochten en vergezichten. In Salmtal werd rond 17:00 uur het ontbijt voor de volgende ochtend ingeslagen en om het heerlijke weer te vieren bedachten we dat een lekkere coupe ijs wel gepast was. Het duurde helaas toch nog een uur voor we een uitspanning vonden die onze goedkeuring vooraf, maar ook achteraf kon krijgen. Het was nu nog maar een uurtje naar de camping. Daar aangekomen bleek de nog beschikbare ruimte beperkt. Hans, Ronald en Wim gingen een plekje zoeken, en ik mijn hotel, 6km verderop. We spraken af in het tussenliggende dorp, Ediger-Eller te gaan eten. Toen ik er langs reed zag ik meerdere restaurants met leuke terrasjes, dus eten en drinken zouden geen probleem worden.
Een uur later zat ik in Ediger op een terras op m’n eerste halve liter en mijn reisgenoten te wachten. Beiden arriveerden gelukkig al snel en in blakende vorm, maar bij dit restaurant kon geen eten meer worden gekocht. Toen de glazen geleegd waren gingen we op zoek naar een restaurant waar de keuken en kok nog wel in vol bedrijf waren. Maar inmiddels was het 21:00 uur geweest, en ja, dan ben je in Ediger-Eller te laat: Feierabend, alle koks waren al naar huis! Gelukkig tipte de aardige dame van de pizzeria ons over het Weinfest, ‘da gibt’s immer etwas zum essen’.
Inderdaad, even later vonden we een Weinhaus met terras en, belangrijker, een grill. De eigenaar was zeer verheugd ons te zien, zo kon hij toch nog een paar reeds afgeschreven steaks slijten. Even opwarmen en met een fles Blauburgunder kon ook ons Weinfest beginnen. We kregen er grote glazen bij, zodat de fles eenvoudig in vier verdeeld en uitgeschonken kon worden. Na enige discussie over de verschillen tussen Franse en Duitse rode wijn werd een fles droge witte (0.6g/Rz) uitgezocht. Aan het einde van deze fles kwamen we unaniem tot de conclusie dat één steakburger de man te weinig was, en dat daar ook wel een fles wat zoetere wijn bij zou smaken. Toen de glazen weer geleegd waren, was het beduidend rustiger in de straat geworden, en had de eigenaar inmiddels zijn bar gesloten. Een paar straten verderop vonden we een soort Biergarten, waar we onze proeftocht voort konden zetten. De aardige serveerster bracht ons een fles wijn en een paar kaarsjes, en vertelde dat ze gingen sluiten , maar dat wij gerust mochten blijven zitten. En inderdaad, geen vijf minuten later waren alle lampen binnen en buiten uit en zaten we tot onze stomme verbazing alleen op het verder lege terras. Toen ook deze fles leeg was, was de zondag inmiddels al begonnen en besloten we naar bed te wandelen.
De volgende ochtend kreeg ik om 9:30 uur al een triomfantelijk SMS-je: Wij zitten aan het ontbijt! Een uurtje later was ik op de camping en na even zoeken vond ik het trio kampeerders. Die waren in het tussenliggende uur verder niet veel opgeschoten. Het inpakken duurde beduidend langer dan de vorige ochtend, maar om 11:30 uur waren we weer ‘en route’.
De route voerde door dezelfde streek als in de VRO cursus die Laura Schwarze in mei had georganiseerd, en voerde langs veel bekende punten: Het forellenrestaurant, het hotel, de Griek. Het werd mij ook weer duidelijk dat ik toen voor de juiste groep gekozen had. Na ruim twee uur reizen stopten we bij een kleine parkeerplaats om met de restanten van het ontbijt te lunchen. Hier nam ik afscheid van mijn reisgenoten en nam de snelweg terug naar huis.
In het vorige clubblad stond een wat weemoedige opmerking dat MCN in het verleden één van de grotere deelnemers was. Toch wel wat vreemd dat zo weinig mensen meegaan, want september is toch wel een fijne tijd om een paar dagen door Duitsland en België te crossen.
Walter Schalkwijk